پایگاه خبری اخبار بناب جامع ترین پایگاه خبری شهرستان بناب
گاه پیش می آید که والدین امروزی فراموش می کنندکه مهمترین انسان های زندگی فرزندان خود هستند. کودک و نوجوان هزاره سوم نیاز به قهرمان دارد و اولین عشق های زندگی او خود والدین هستند. اگر می خواهید بدانید میوه زندگی تان احساس یتیم روانی بودن داردیا خیر، این گزارش را بخوانید.
به گزارش پایگاه خبری اخبار بناب به نقل از فارس؛ مریم دانشجوی سال اول یک دانشگاه معتبر است که در جریان گفت وگو با همکلاسی هایش متوجه می‌شود که چقدر خانواده اش با خانواده دوستانش متفاوت هستند و او در منزلشان همیشه تنهاست. یعنی کسی را ندارد که به او صحبت کند و از مشکلاتش بگوید، از دوران کودکی هم همیشه تنها بوده و با اینکه والدینش انواع امکانات را برایش فراهم کرده اند اما احساس می‌کند که هیچکس را ندارد و در واقع والدینی نبوده اند که با آنها صحبت کند و تعامل عاطفی با آنها داشته باشد.
گاه دیده می شود که والدین امروز فراموش می‌کنند که مهمترین انسان های زندگیشان فرزندان هستند. کودکان و نوجوانان هزاره سوم برای آینده سعادتمند نیازمند قهرمان هستند و در بسیاری از موارد اولین قهرمان زندگی بچه ها خود والدین هستند. اما چه فرزندانی احساس« یتیم روانی بودن» در زندگی خود دارند؟ چقدر والدین از فرزندان خود می پرسند که آیا با آنها احساس اعتماد و صمیمت دارند یا خیر؟
*یتیم روانی بودن به چه معناست؟
«صفورا جهانشاهی»، روانشناس و مولف دراین باره می‌گوید: «مفهوم یتیم روانی بودن شامل خانواده های می‌شود که بین والدین و فرزندان به دلیل کمبود تعاملات صمیمانه رابطه مهربانانه به اندازه کافی وجود ندارد. متأسفانه اغلب خود پدر و مادرها متوجه دوری عاطفی با فرزندان خود نشده و می‌گویند ما برای احساس خوشبختی فرزندانمان چندین ساعت کار و فعالیت می‌کنیم.
به عنوان یک مادر و براساس بیش از دو دهه تجربه های والدگری می‌گویم که متأسفانه بسیاری از بزرگترهای خانواده متوجه نمی شوند که محبت‌هایی هم وجود دارد که به پول و امکانات مادی خلاصه نمی شود.
یتیم روانی بودن یک کودک یا نوجوان به هر شکل و با هر کیفیت عملکردی موجب تنهایی و فراری دادن فرزندان از محیط خانواده می شود. داشتن یک مشاور یا روان شناس خانوادگی می تواند ناهنجاری های عاطفی را به راحتی مورد شناسایی و در مان قرار دهد.»
* نشانه های یتیم روانی بودن
یتیم روانی بودن فرزندان آن هم برای پدر و مادرهایی که همه گونه تلاش برای آرامش فرزندانشان دارند، بسیار ناراحت کننده است. الگوی عینی بودن را در عملکرد و تاثیرپذیری نوجوانان می توان مشاهده کرد. پدر و مادری که دوراندیشی هوشمندانه دارند، می توانند از یک مشاور یا روانشناس خانواده برای درک دنیای درون ذهن بچه های خود استفاده کنند.
جهانشاهی درباره نشانه های یتیم روانی بودن می‌گوید: «نوجوانان دارای احساس یتیمی روانی با گذشت زمان از ارتباطات چهره به چهره و زمان مفید گفت وگوی مهرورزانه دور می‌شوند. اشکال جدی زندگی دیجیتالی آن است که به آسانی چشم انداز زندگی واقعی و طبیعی خود را از دست می‌دهیم. عادت‌های پرتکرار برای ما آنقدر جذاب می شوند که به راحتی فراموش می‌کنیم که فرزندان یا والدین ما از کیفیت تعاملات عاطفی مان رضایت ندارند.
از مهمترین نشانه های یتیم روانی بودن شامل نخست زمان کم برای گفت وگو یعنی والدین به دلیل مشغولیت های شغلی، زمان مناسب برای ارتباط کلامی را ندارند.، دوم اختلاف سلیقه عملکردی به این معنا که در فرایند پاداش و تنبیه با کیفیت روابط عاطفی بین پدر و مادر اختلاف شدید واکنشی دیده می شود، سوم الگوی منفی بودن والدین به این معنا والدینی که خود ساعت ها در خارج از خانه یا اسیر موبایل بوده و به تأثیرگذاری منفی رفتار خود توجه لازم ندارند، چهارم افراط و تفریط عاطفی یعنی والدین دیکتاتور یا کاملا بی توجه موجب تنهایی احساس فرزندان می شوند، پنجم پرخاشگری همیشگی یعنی پدر و مادر به راحتی عصبانی شده و پرخاشگری مستمر در محیط خانه دارند و در نهایت نیز دوری از ویژگی های دیجیتالی یعنی بزرگترهایی که از شرایط زندگی موبایلی و مهارت های سایبری آگاهی ندارند.»
*مهمترین قدم هایی که والدین برای حذف این شرایط باید بردارند
برای کاهش این آسیب ها براساس آنچه که مطرح شد، باید گام به گام در مسیر اصلاح شرایط موجود حرکت کنید. والدین و فرزند باید به طوری مشترک در چرخه جبران اشتباهات اقدام کرده و برای شروع یک جهان بینی جدید از کمک‌های یک مشاور متخصص، معتبر و مطمئن بهره مند شوند.
جهانشاهی همچنین توصیه های دیگری نیز به خانواده ها دارد: «برای درک بهتر این امر به چند ویژگی مهم اشاره می‌کنم:
نخست جایگاه خود را در زندگی فرزندانتان مشخص کنید و به او اثبات کنید.
دوم چشمتان را به دنیای او باز کرده و موضوعات را از زاویه او مورد بررسی قرار دهید.
سوم برای سلامت سه گانه (جسم، روان و فکر) فرزندتان مبارزه کنید.
چهارم برای دور کردن افکار نامناسب از ذهن او تلاش کنید.
پنجم اعتقاد و باورهای درونی فرزندتان را درک کنید و برای آن احترام قائل شوید.
ششم و در نهایت حفظ روابط صمیمی بین خودتان مهم است.»
پس از توجه به همه موارد ذکر شده باز از فرزندانتان به مرور زمان بپرسید که آیا به اندازه کافی با شما احساس اعتماد و صمیمیت دارند؟ اگر به نقطه مطلوب نزدیک شده باشید قطعا پاسخ مثبت خواهید گرفت وگرنه باز هم باید تلاش کنید.
معمولا پدر و مادرهایی که دارای مشکلات زیاد هستند خودشان کمتر ضعف ها و اشکالات خود را در جریان فرزندپروری مورد توجه قرار می‌دهند والدینی که به هر علتی دارای سطح ارتباطی مطلوب با فرزندان خود نبوده و اکسیژن عاطفی منطقی را برای بهره وری مطلوب سبک زندگی اعضای خانواده فراهم می کنند، به طور حتم با چالش ها جدی روبه رو می شوند و تلاش دارند که مشکلات را رفع کنند.
